Вершык - Дневник ЛизаЛетняЯ
Добры дзень мой татка,
Пiша сын Пятрусь
Нешта з нашай маткай
Я не разбярусь.
То бывае хмурай,
То спявае штосць
Бачу, рэжа куры
Мусiць будзе госць.
Вось прыходзiць дзядзька,
Мацi кажа "брат"
Ды не вер ей татка,
Нешта тут не так.
Як у сваей хаце
Гэты рыжы гад.
Цiскае ён мацi
Ды не так як брат.
Анекдоты сыпаў,
А за стол як сеў,
То усе павыпiў
И ўсе паеў.
Не даваў спакою
Мацi цэлы дзень,
так и лез рукою
Ён вышэй кален.
"Як да твайго цела"- кажа,
-"дабярусь"
Мацi так нясмела:
"Пагуляй Пятрусь".
Я нiбы падауся
Циха да дзвярэй
Ды у кут схаваўся,
Што ж будзе далей?
Вось стаю и слухаю
Нешта ен дапiў
Мацi аж да пупа
Раптам загалiў
Як яна цярпела
Бедная мая
Так пачырванела
Ледзь не плакаў я.
Цiскае, цалуе,
Нешта стау прасiць.
Кажа "Што такую
Грэх не павалiць".
Такi хитры, верткi,
Што не расказаць,
Вось здымаюць порткi
Мусiць будуць сраць.
Абхапiу ён матку
Хоча павалiць
Тупаюць па хаце,
А яна маучыць.
Тож была галоснай,
На усе сяло
Мусiць сцiснуў, моцна
Дух ёй заняло.
Валiць на падлогу,
Ледзь не аб сцяну,
Мацi свае ногi
Дзядзьку на спiну.
Гэтак абхапiла
У жосткай барадзьбе
И з усяе сiлы
Цягне на сябе.
Я гляджу с падзякай
Так яму, так, так
Дзядзька круцiць сракай
Ды не ўстаць нi як.
Вось пабарахталiся
зноў паселi жраць
Порткi не ускладалi
Пэўна будуць сраць.
Родненькi мой татка,
Прыязджай скарэй.
Бо абсеруць хатку,
Паядуць курэй!
62
Пiша сын Пятрусь
Нешта з нашай маткай
Я не разбярусь.
То бывае хмурай,
То спявае штосць
Бачу, рэжа куры
Мусiць будзе госць.
Вось прыходзiць дзядзька,
Мацi кажа "брат"
Ды не вер ей татка,
Нешта тут не так.
Як у сваей хаце
Гэты рыжы гад.
Цiскае ён мацi
Ды не так як брат.
Анекдоты сыпаў,
А за стол як сеў,
То усе павыпiў
И ўсе паеў.
Не даваў спакою
Мацi цэлы дзень,
так и лез рукою
Ён вышэй кален.
"Як да твайго цела"- кажа,
-"дабярусь"
Мацi так нясмела:
"Пагуляй Пятрусь".
Я нiбы падауся
Циха да дзвярэй
Ды у кут схаваўся,
Што ж будзе далей?
Вось стаю и слухаю
Нешта ен дапiў
Мацi аж да пупа
Раптам загалiў
Як яна цярпела
Бедная мая
Так пачырванела
Ледзь не плакаў я.
Цiскае, цалуе,
Нешта стау прасiць.
Кажа "Што такую
Грэх не павалiць".
Такi хитры, верткi,
Што не расказаць,
Вось здымаюць порткi
Мусiць будуць сраць.
Абхапiу ён матку
Хоча павалiць
Тупаюць па хаце,
А яна маучыць.
Тож была галоснай,
На усе сяло
Мусiць сцiснуў, моцна
Дух ёй заняло.
Валiць на падлогу,
Ледзь не аб сцяну,
Мацi свае ногi
Дзядзьку на спiну.
Гэтак абхапiла
У жосткай барадзьбе
И з усяе сiлы
Цягне на сябе.
Я гляджу с падзякай
Так яму, так, так
Дзядзька круцiць сракай
Ды не ўстаць нi як.
Вось пабарахталiся
зноў паселi жраць
Порткi не ускладалi
Пэўна будуць сраць.
Родненькi мой татка,
Прыязджай скарэй.
Бо абсеруць хатку,
Паядуць курэй!
62
Автор: ЛизаЛетняЯ
17 Июля 2018 в 08:57